แป้ปเดียวก็ใกล้จะถึงปีใหม่อีกแล้ว นึกขึ้นได้ว่าเคยเขียน milestone ของหนึ่งปีไว้ว่าจะทำอะไรไปบ้าง ซึ่ง..ก็ขอเล่าตามนี้
หนึ่งปีที่ผ่านมาเป็นการลองเปลี่ยนงานใหม่และที่ทำงานใหม่อย่างจริงจัง คือแยกออกมาจากสายที่เคยทำคือวาดรูป ทำเว็บ อะไรไปเรื่อยซึ่งค้นพบว่าฝีมือตัวเองอยู่ในระดับกากๆ ไม่ได้เก่งเท่าที่ควรผ่านไปหนึ่งปีก็กลับมาคิดทบทวนดูว่าบางทีอาจจะเพราะเราอยู่ในสังคมที่มีคนเก่งจำนวนมาก (ซึ่งนับว่าเป็นเรื่องดี) ทำให้เรารู้สึกเจียมเนื้อเจียมตัวขึ้นมาและไม่กล้าจะไปอวดโชว์อะไรใครๆได้ จนต้องเก็บมาคิดว่าถ้ามันไม่สุดซักทางก็เอาทางสายกลางก็ได้วะ สุดท้ายก็มาจบที่ pm คือประสานกับชาวบ้านไป (ทั้งๆที่เคยลองทำงานกับอีต่ายก็พบว่าทะเลาะกันบ่อยชิบ) ดูงานไป ดีๆ แย่ๆ ปนกันไป วีนบ้าง ด่าบ้างซึ่งสิ่งนี้กำลังปรับปรุง ถือว่าเป็นการพัฒนาตัวเองไปอีกขึ้นหนึ่ง
เสื้อยืดราคาถูกที่ซื้อมาถมเต็มห้องไปหมดพบว่าปีนี้ไม่ซื้อแล้วจ้า ใส่เสื้อที่เหมาะกับอายุขึ้นมาหน่อย งดลายน่ารักๆร้านลูกหมูลง แต่ติดแบรนด์มากขึ้นสมกับเป็นสลิ่มบางกอก ซึ่งเรื่องนี้กลัวจะถลำมากเพราะเป็นมนุษย์ที่จ่ายแล้วหยุดมือไม่ได้อันส่งผลไปกระทบต่อ Milestone m ที่ตั้งไว้อีกข้อก็คือ..
เคลียหนี้และมีเงินเก็บ เรื่องนี้ผ่านไปหนึ่งปีขอบอกว่า..ยาก แต่ขอยกเป็นความพยามของปีหน้าด้วยเลยละกันว่าอาจจะต้องหักดิบตัวเองด้วยอะไรบางอย่าง (ยังนึกวิธีไม่ออก) รวมถึงลดน้ำตาลด้วย ที่พอรู้สึกว่าทำไมยิ่งแก่น้ำหนักยิ่งขึ้นง่ายขนาดนี้ แล้วพอผ่านไปนาน ถ้านึกจะเล่าเรื่องอ๊อดจะนึกดีเทลไม่ออกทุกทีเรื่องนี้คาดว่าจะพยามทำในเร็วๆนี้เก็บไว้เป็นไดอารี่เอาไว้อ่านในอนาคต ถึงแม้จะเล่าเก็บไว้ในฟอนต์แล้วชุดนึง เพราะดูจากเกือบปีที่ผ่านมา อัพบล็อกไปไม่ถึง 10 entry ด้วยซ้ำ ซึ่งนับว่ากากมาก
อีกข้อที่สำคัญคือจัดระบบความคิดตัวเองใหม่เพราะบางครั้งด้วยอารมโมโห และใจร้อนจะทำให้ไม่กลับมาคิดมาเรียบเรียงเรื่องทั้งหมดก่อน จึงทำให้เสียเปรียบในสงครามหลายครั้ง ขอเรียกว่าสงครามเพราะรู้สึกว่ามันคือการโยนระเบิดใส่กันบูมๆ ใครใจเย็น ใครมีสติกว่าก็ชนะไปซึ่งวิธีใช้ประทัดโยนแบบเมื่อก่อนอาจจะไม่ค่อยได้ผลแล้วในคนบางประเภทซึ่งสิ่งนี้ก็ต้องเรียนรู้ (และฝึกฝน)
พอรวมทั้งหมดทั้งปวงแล้วขอสัญญากับตัวเองอีกรอบว่าถ้าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงปีหน้านี้จะขอเริ่มทำตั้งแต่ข้อแรกใหม่และจะทำให้ได้มากกว่าหนึ่งข้อภายในกลางปีหน้านี้ละกัน เยเยเย สาธุเจริญพร
